Nature and nurture
De bipolaire stoornis wordt veroorzaakt door ‘nature’ en ‘nurture’, zo wordt gezegd. Natuur en/of omgeving. Dat zijn twee simpele woorden en eigenlijk zou ik daar genoegen mee moeten nemen, maar dat kan ik niet. Zijn het de genen of is het de opvoeding, je ervaringen, andere omgevingsfactoren? Het behoort tot mijn favoriete hobbies om na te gaan WAT bij mij die verrekte bipolaire stoornis veroorzaakt heeft. Ik kom er niet uit, ik kom er natuurlijk nooit uit. Er is zoveel over te analyseren en redeneren, dat ik er vast nog een aantal blogs mee vooruit zou kunnen, als iemand er op zat te wachten.
Opvoeding
Bij deze wil ik wel graag even mijn ouders van alle verdenking ontheffen. Ik vind dat de opvoeding (en daarmee ouders) van psychiatrische patiënten er soms schandalig bekaaid vanaf komt (komen). Er heerst bijna nog meer stigma op de ouders, dan op hun kinderen. Als er iets mis is met het kind, wordt als eerste naar de opvoeders gekeken. En de schuld daarvan ligt bij Freud. We hebben het aan Freud te danken, dat er zoveel vooroordelen zijn over ouders van psychiatrische patiënten. Het erge is, dat psychiatrische patiënten in een aantal gevallen echt een slechte jeugd gehad hebben en die deels ook de schuld (kunnen) geven van hun aandoening. Maar mag ik even iets heel hard roepen?
DAT IS NIET ALTIJD ZO!!!
Zo, dat is er uit. Ik heb dus een keurige en fijne opvoeding gehad als oudste van vier met een hele lieve moeder en een beetje strenge, maar rechtvaardige vader, en met veel aandacht voor ons. Het enige minpuntje dat ik na lang nadenken kan bedenken is dat mijn moeder al te zorgvuldig luisterde naar het consultatiebureau. Zij raadden haar aan mij te laten huilen als baby, als ik wat honger betreft niet aan de gewenste regelmaat voldeed. Misschien kan ik hen nog aanklagen voor mijn moeilijke omgang met emotionele afwijzing? Mijn moeder vond de methode overigens verschrikkelijk, maar ja: het consultatiebureau, he?
Met dank aan mijn ouders…
Nu dat uit de weg is geruimd, wil ik graag even vertellen wat mijn ouders voor mij betekend hebben in relatie tot de ziekte. Mijn ouders zijn de mensen die mij, naast mijn man, het meest gesteund hebben. Niet alleen in het begin, toen ik opgenomen was, maar ook later, toen anderen nog amper doorhadden dat ik weer ziek was. Ze kwamen op bezoek, ze boden aan dat ik weer bij hen kon wonen met mijn 30 jaar (hier ben ik niet op ingegaan) en later hebben ze een keer een week op mijn kinderen gepast, toen dat nodig was. Ze hebben mijn gekwetste verhalen aangehoord en mijn gekrenkte zelfbeeld geprobeerd op te krikken. Ongerust zijn ze geweest, en ook trots toen het weer de goede kant op ging. Op mijn beurt ben ik trots op hen, op hoe ze in de buurt zijn gebleven en mij nooit in de steek hebben gelaten. Die liefdevolle houding heeft zeker te weten bijgedragen aan mijn herstel.
Beetje Bipolair 